KELEBEĞİN SONU

Üzgün olmam gerekiyor değil mi sonuç da bir sondan bahsediyoruz. Ama öyle değilim aksine gülmekten katıldığım anlardan birindeyim. Orda burda gezerken bir video gördüm konserdeki minik misafir diye. O kadar masum düşünüyorum ki küçük bir hayran sahnede herhalde konuşmuşlar eğlenmişler diyerek açtım videoyu. Ne göreyim bir kelebek bizimkinin dans etmeye çalışırken gözüne ilişiyor hemen mikrofonla dokunmaya çalışıyor falan sonra yandaki elemana gösteriyor. O daha bi komik korkup kaçıyor. İlk eleman tekrar yaklaştırıyor falan. sonra 3. üye onu çağırıyor gel bak diye. O da şöyle bi uzaktan bakıp korkup ilgilenmeden gidiyor. Şarkı söylemeye devam ediyor. Grupta eleman bitmiyor ki bunlar neyle uğraşıyor diye meraktan bir başkası geliyor. Anam bu ne bunun için mi yaygara deyip öldürüveriyor hayvancağızı( kelebeği ilk fark edendeki o ifade yok mu birde). Ve karizma üye sanki hayvan ölmemiş gibi eline alıp havaya bırakıyor uç git dercesine ve son .... ( tabi tüm bunlar olurken herkes şarkıda söylemesi gereken yeri takır takır söylüyor bu nasıl aşktır arkadaş)

ve tabi ki buradaki duygular beni asıl olaya çeken. Üzgün, mutlu olabiliriz çok yoğun veya çok boş ama anı yaşamak sanırım hadise. Hayatın bize neler getireceğini bilemeyiz. En karamsarlığa kapıldığın anda oluverir olmaz dediklerin. Sen yapman gerekenleri yap gerisi sonsuz mülk sahibinin bileceği iş. 

Öyle kös kös de oturma kalk silkelen el çalışıyor en olmaz davalar için bile. Bu bıkkınlık bu aymazlık niye. Yoksa eksik bir şeyler var sende. Yılmadan başla sen tekrar tekrar bilemezsin hangisinde neyin gerçekleşeceğini..

                 Her son bir başlangıç değil miydi zaten..